Το γράμμα μιας μετανάστριας

Tου Σταυρου Τζιμα
Από τη λογοτέχνη αλβανικής καταγωγής μετανάστρια κ. Εβις Καγιά, έλαβα το παρακάτω σχόλιο το οποίο προσυπογράφω και καταχωρίζω.
«Θυμάμαι πως μια φίλη μου, όταν ήταν στο Δημοτικό, γυρνούσε στο σπίτι κλαίγοντας γιατί τη φώναζαν “Ρουμάνα”, της τραβούσαν τα μαλλιά, της έλεγαν διάφορα ονόματα, αν και έχει γεννηθεί στην Ελλάδα... Θυμάμαι την αδερφή μου, όταν ήταν στο Γυμνάσιο, έκλαιγε συνεχώς γιατί κανένας δεν καθόταν μαζί της, αν και ήρθε από μικρή ηλικία... Η άλλη φίλη μου, δεν τους έδινε σημασία και μάλιστα τους την έλεγε. Οσο μεγαλώνουν όμως νομίζω πως τα πράγματα δεν μειώνονται. Η φίλη μου η “Ρουμάνα” αναγκάστηκε να δουλεύει και να αλλάξει σχολείο, η αδερφή μου άλλαξε σχολείο και έφυγε στο εξωτερικό, η άλλη φίλη μου έχει βρει την παρέα της, ώρες ώρες όμως αναρωτιούνται: Τι είμαι τελικά; Εδώ γεννήθηκα, Εδώ μεγαλώνω; Και μετά τι θα γίνει;
» Υπάρχει μια αντίληψη που βλέπει την πολιτική κοινότητα του έθνους ως νεκροταφείο, που μεγαλώνει κυρίως από τους νεκρούς της. Υπάρχει και μια άλλη, η οποία την αντιλαμβάνεται ως ένα ζωντανό οργανισμό μέσα στην Ιστορία, που αφομοιώνει την Ιστορία και αναπροσαρμόζεται σε αυτήν. Οι μετανάστες, λοιπόν, αποτελούν ένα καινούργιο κεφάλαιο της ελληνικής ιστορίας και το σημερινό στοίχημα είναι να γίνουν κομμάτι αυτού του ζωντανού οργανισμού που λέγεται ελληνική κοινωνία και ταυτότητα. Ως πρώτο βήμα, θεωρώ το νομοσχέδιο πάρα πολύ θετικό, που προσδιορίζει την εθνική ταυτότητα με όρους πολιτικούς και συνείδησης και όχι αίματος και γονιδίων.
» Από εκεί και πέρα, ένα ζήτημα που δεν καλύπτει το νομοσχέδιο είναι τα παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και οι γονείς τους ήταν ή έγιναν παράνομοι στη συνέχεια. Το νέο νομοσχέδιο κρύβει πολλές παγίδες μιας και αυτοί που βρίσκονται στη χειρότερη θέση, απαξιώνονται ακόμα περισσότερο. Ο διαχωρισμός σε “καλούς” και “κακούς” μετανάστες εντείνεται, βαθαίνοντας συνολικά το καθεστώς εκμετάλλευσης.
» Για όλα αυτά εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα μόνη μου, όμως με τους αγώνες μας έχουμε δείξει πως ενδιαφερόμαστε και πως ανήκουμε εδώ, ότι έχουμε και εμείς δικαιώματα. Ετσι εμείς, η δεύτερη γενιά μεταναστών, βλέποντας τι περνάμε, αποφασίσαμε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε και μαζί με την Κ. Σόνια Μητραλιά και άλλες κυρίες φτιάξαμε την καμπάνια «Οχι στον ρατσισμό από την κούνια».
» Οταν κάποιος νιώθει ότι ανήκει κάπου, θέλει να προσφέρει στην κοινωνία, αν όμως νιώθει πως δεν ανήκει, τι να δώσει; Και να θες να προσφέρεις δεν μπορείς γιατί φοβάσαι! Αν, λοιπόν, δοθεί αυτή η ευκαιρία στα παιδιά αυτά, που είναι μορφωμένα και έχουν ταλέντο, μπορούν να συμβάλουν κανονικά στην κοινωνία. Ετσι μ’ αυτόν τον τρόπο ο ρατσισμός θα πάψει σιγά σιγά να υπάρχει. Δεν ξέρω αν θα εξαλειφθεί, το μόνο που ξέρω είναι: Οτι Ελπίζω!»

 http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_26/02/2010_392071